Dźwięki: Donatan - "Równonoc" (2012)

Jedną z moich ulubionych płyt jest krążek Fever Ray o tym samym tytule. Projekt Karin Dreijer, piękniejszej połówki znanego wszystkim duetu The Knife, jest czymś niezwykłym na współczesnej scenie muzycznej i choć płyta ma już parę dobrych lat (wydana w 2009 roku), zdecydowanie nie starzeje się - jest to muzyka ponadczasowa i uniwersalna. Czemu o tym wspominam przy okazji recenzowania płyty z zupełnie innego, muzycznego worka? Otóż z powodu własnych, bardzo luźnych skojarzeń, dla których jednak postaram się znaleźć tutaj uzasadnienie. Ambicją Donatana było stworzenie płyty, która w całości odwoływać się będzie do naszych słowiańskich korzeni, wszak Polacy ludem słowiańskim są. Nie mogło więc zabraknąć dźwięków etnicznych - w tym miejcu ukłony dla zespołu Percival, który wziął udział w projekcie. No i właśnie ta etniczność i pewna pierwotność brzmień jest wspólnym mianownikiem płyty Fever Ray i Donatana. Choć to albumy z zupełnie innych bajek - Fever Ray to raczej szamański, bardzo duchowy rytuał, Równonoc zaś brzmi bardziej biesiadnie i swojsko, z większym luzem - to w obu fascynujące jest nowe podejście do muzyki folkowej. Karin Dreijer łączy oniryczne dźwięki z syntetyczną elektroniką, błądząc przy tym po stylistyce różnych rejonów świata, Donatan zaś zmieszał słowiańską, żywą muzykę z rapem. Oba połączenia są niecodzienne, absolutnie genialne i (mam nadzieję!) ponadczasowe, właśnie przez to sięgnięcie do pewnej pierwotności. Okej, koniec dygresji ;)

Dźwięki: Maria Peszek - "Jezus Maria Peszek" (2012)

Była Mania z Miasta i była Maria Awaria. Każda inna - pod względem wrażliwości, estetyki, kontrowersji. Miasto Mania to płyta bardzo eteryczna, poruszająca i emocjonalna. I uniwersalna, bo chociaż docelowo dotyczy Warszawy, można odbierać ją przez pryzmat jakiegokolwiek "swojego miasta". Niekiedy wychwala, innym razem raczej gani, bo "pieprzę cię miasto". Między Marysią a Warszawą wyczuwalna była ta zażyłość, trochę jak we włoskim małżeństwie.

Teddy Bear (2012)

info:

Reżyseria: Mads Matthiesen

Scenariusz: Mads Matthiesen, Martin Zandvliet
Muzyka: Sune Martin

Zdjęcia: Laust Trier-Mørk
Produkcja: Dania
Polska premiera: 7 września 2012
Polski tytuł: Misiaczek

Podobno "tough guys don't dance". Dennis też nie tańczy, jednak wrażliwości, chociaż nic na to nie wskazuje, nie można mu odmówić. Wielki, acz łagodny misiaczek ma duże problemy z kontaktami z kobietami. Jest nieśmiały, wstydliwy, nieporadny i zagubiony. Na domiar złego, pomimo 38 lat na swoim wielkim karku, nadal mieszka z mamą. Nadopiekuńczą, jak można się domyślić.

Kim Kold jako Dennis

The Expendables 2 (2012)

info:

Reżyseria: Simon West

Scenariusz: Sylvester Stallone, Richard Wenk
Muzyka: Brian Tyler

Zdjęcia: Shelly Johnson
Produkcja: USA
Polska premiera: 24 sierpnia 2012
Polski tytuł: Niezniszczalni 2

Notka miała pojawić się już dawno, jednak moje słabe ogarnięcie sprawiło lekkie opóźnienie. No ale, jak to mówią, lepiej późno niż wcale.

(UWAGA! W poście pojawią się określenia niecenzuralne i powszechnie uważane za wulgarne, ale serio - nie da się o tym filmie napisać używając grzecznych słów, bynajmniej nie z powodu jego poziomu!).
Są filmy, które wymykają się wszelkiej klasyfikacji. Nieważny jest scenariusz, a jakakolwiek logika schodzi na dalszy plan. Liczy się półtorej godziny czystej rozrywki. The Expendables 2 do takich właśnie filmów należy. I nieistotne, że nie widzieliście pierwszej części. Jedyne co was w niej ominęło, to ta sama rozpierducha (czytaj: rozrywka w stężeniu miliardowym) i ta sama ilość dzikiego, nieokiełznanego, buchającego z ekranu testosteronu. Wydawać by się mogło, że już zwietrzałego, ale jednak pozory mylą. Stallone, Van Damme, Norris, Willis i Schwarzenegger pomimo niemłodego już wieku, na ekranie, jako typowi "skurwiele", radzą sobie jak za dawnych lat. Dodajmy do tego trochę świeżej krwi, czyli Statham'a i Hemswort'a - i mamy mieszankę wybuchową. Dosłownie.

Jason Statham jako Lee Christmas, Sylvester Stallone jako Barney Ross i Arnold Schwarzenegger jako Trench